Początki tego haniebnego procederu datuje się na połowę XVII w., kiedy 30 tys. irlandzkich więźniów zostało sprzedanych w niewolę przez ówczesnego władcę Anglii.
W drugiej połowie XVII w. niewolnicy z Irlandii stanowili 70 proc. populacji na wyspie Montserrat. Według autora artykułu o irlandzkich niewolnikach, który ukazał się na portalu Global Research, pierwsi niewolnicy angielskich osadników byli biali.
W ciągu jednej dekady, w latach 1641-1651, populacja Irlandii spadła z 1,5 mln do około 600 tys. Szacuje się, że od 400 do 620 tys. Irlandczyków zostało zabitych, a duży udział miał w tym Oliver Cromwell, który przybył na wyspę zaprowadzić porządek. 300 tys. mieszkańców wyspy zostało sprzedanych w niewolę.
Ponad 100 tys. dzieci w wieku 10-14 lat zostało odebranych rodzicom i sprzedanych jako niewolnicy w Nowej Anglii i Indii Zachodnich (Karaiby). Ojcom wysyłanym jako niewolnicy nie pozwalano zabrać ze sobą rodzin. Pozbawione męskiej części rodziny najczęściej stawały sie bezdomne, ale i na to znalazło sie rozwiązanie. Kobiety i dzieci pozbawione dachu nad głową również sprzedawano w niewolę.
Jakby tego było mało w 1656 roku rozkazem Cromwella 2 tys. irlandzkich dzieci zostało sprzedanych na Jamajkę. Jako niewolnicy mieli służyć angielskim osadnikom.
W stosunku do Irlandczyków wysyłanych za ocean jako niewolnicy unika się słowa “niewolnik”, zastępując je zwrotem “Indentured servitude”, co oznacza osobę, najczęściej biedną i młodą, wysłaną na nowy kontynent do pracy na określony okres. Procedura taka była szeroko stosowana w XVII i XVIII w.
W XVII wieku rozpoczęto proces ściągania do brytyjskich kolonii mieszkańców Afryki. W tym wypadku stawia się sprawę jasno, nazywając ich niewolnikami. Afrykanie byli daleko drożsi od ich irlandzkich odpowiedników, często nawet dziesięciokrotnie. Kobiety, nawet dziewczynki, były wykorzystywane seksualnie, plantatorzy stosowali praktykę łączenia niewolników z Afryki z irlandzkimi kobietami, a spłodzone w ten sposób potomstwo było ich darmową siłą roboczą, dzieci zrodzone z takich związków automatycznie stawały się niewolnikami; sprzedawani byli drożsi niż ich irlandzcy odpowiednicy.
Fala niewolników z Irlandii popłynęła do Ameryki i Australii po powstaniu w 1798. Koszmar mieszkańców wyspy trwał aż do 1839 roku, kiedy to Brytyjczycy zaniechali tego procederu. Irlandczyków porywali dla zysku jeszcze piraci, ale już nie na taką skalę.
Szeroko omawiana w amerykańskich szkołach sprawa niewolników z Afryki, pomija setki tysięcy mieszkańców Irlandii, wyrwanych z domów i wywiezionych na drugi koniec świata.
Irlandia po polsku 
To murzyni wraz z Irlandczykami mieli wtedy przesrane. Współczuję im. Cromwell był chory psychicznie wraz z tymi głupimi Angolami, którzy krzywdzili w ten sposób Irlandczyków i czarnoskórych.
Tak nie wolno traktować ludzi jak ostatnie świnie czy bydło! A z artykułu wynika, że tak to było. Nie chcę żyć w tamtych czasach.
Kiedyś czytałam książkę na ten temat, ale zapomniałam tytułu.
Angole krzywdzili wszystkich gdziekolwiek sie nie pojawili – Irlandczykow w Irlandii, Maorysow w Nowej Zealndii, mieszkancow wysp POlinezji, Indii, Poludniowej Afryki, Zimbabwe, Indian, pewnbie to nie wszyscy. Anglicy do tej pory maja zakorzeniona dume narodowa, ktora ma sie nijak do tego co reprezentuja. bo posiadanie krolowej, na ktora ida miliony funtow nie jest zadna duma I prestizem